Αγαπητέ αναγνώστη,
Γνώρισα την Αθανασία ερήμην, αλλά με τον πιο αληθινό τρόπο για μια φιλία – μέσω των λέξεων. Όχι εκείνες, πίσω από τις οποίες δεν υπάρχουν έργα, αλλά οι λέξεις, που μου αποκάλυψαν την ποιητική ψυχή της και τη δίψα της για το καλό και την ομορφιά. Ομολογώ, ένοιωσα σεβασμό για την ακλόνητη πίστη της. Να νοιώσεις σεβασμό και εσύ, αγαπητέ αναγνώστη, γιατί η ιδέα της εμπιστοσύνης στον ΘΕΟ είναι εμφανής σε κάθε λέξη. Πώς ακριβώς τα μηνύματά της ζωντάνεψαν μεταξύ των δύο εξωφύλλων είναι διαδικασία μεταξύ μας – συγγραφέας και συντάκτης – και δεν θα σας απασχολήσω με αυτή. Θα πω μόνο, ότι δεν ξέρω τι και πόσο έδωσα με την επιμονή μου για μεταφορά και ρυθμό, αλλά ... πήρα πολλά. Πήρα από τους θησαυρούς της ανυψωμένης ψυχής της, που ξέρει να συγχωρεί. Είδα την αγάπη ως μια τεράστια αγκαλιά, μεγαλύτερη από τις ενδόμυχες εμπειρίες και ταυτόχρονα – νεανική – ως ένα αθώο και χαμογελαστό παιδί. Στ’ αλήθεια είναι έγχρωμη αυτή η Αθανασία. Και όχι επειδή η ζωή ήταν ένα τραγούδι, αλλά επειδή έτσι επεξεργάστηκε τις απογοητεύσεις και τις συναντήσεις με αρνητικές ενέργειες, που στο τέλος έλαβε σχεδόν αλχημικά ένα καθαρό δείγμα Αγάπης. Αγάπη για δόσιμο. Γιατί εάν μένει σπίτι στο συρτάρι για ιδιωτική κατανάλωση, αυτή η αγάπη θα μαραθεί. Συλλέξαμε τα ποιητικά κείμενα, αλλά αν συναντήσετε μια δραματική ιστορία στις τελευταίες σελίδες – δεν είναι λάθος και δεν είναι τυχαίο. Είναι δήλωση, ότι σε περιμένει και μια νέα συνάντηση – με την αφηγήτρια Αθανασία. Εγώ... κοίταξα, αλλά θα σωπάσω... Τώρα σε αναμένει αυτή η γιορτή – η συνάντηση με την πολύχρωμη ψυχή της Αθανασίας. Είμαι σίγουρη για ένα πράγμα – όταν κλείσεις την τελευταία σελίδα, μπορεί να έχεις κάθε γεύση, να σκοντάψεις σ’ ένα ποίημα, να μην είναι η δική σου η μεταφορά, μπορεί να φανταστείς μια άλλη καλλιτεχνική εξέλιξη στο διήγημά της, αλλά ... σίγουρα θα ξημερώσεις πιο ευαίσθητος και πιο καλός. Γιατί αυτό είναι η αγάπη – διδάσκει χωρίς να καταδικάζει – και αγκαλιάζει, ακόμα και όταν δεν είσαι έτοιμος γι’ αυτήν την αγκαλιά. Στο καλό!
Καμέλια Κόντοβα
-----------------