Ο ουρανός ήταν απέραντος

* * *

Σ‘ εσένα

Ο μήνας περνάει, η μέρα περνάει,
μα η ιστορία μας πάντα θα πονάει.
Συ την ελπίδα έδωσες σε μένα,
ότι μαζί θα είμαστ’ κάποια μέρα.

Γιατί η ζήση μας χωρίζει έτσι σήμερα,
που να μην ακούσεις τα καλά μας νέα;
Επιθυμητή και κυνηγημένη στον καιρό –
καιρός, που αγωνιζόμαστε εσύ και γω.

Τι συνέβει σήμερα με μας δεν ξέρουμε.
Μακάρι στον Παράδεισο να ανταμώσουμε.
Αγάπη, θα είσ’ αιώνια, ορκιζόμαστε,
αλλά στο μέλλον μας τι μας συνάντησε.

Τα χρόνια πετάνε, οι μήνες πετάνε,
μα η θλίψη και ο πόνος δεν παύουν να πονάνε.
Τα πάντα πια απέχουνε χιλιόμετρα καιρό –
ανόητα σπαταλημένος και μεγάλος ο ζυγός.